Merhaba içindeki çocuğu hala yaramaz tutanlar; Çocukluk dönemi ne güzel bi zamandı değil mi? Benim öyleydi… Tek derdi büyümek olan, haylaz, şen şakrak mahalleli teyzelerin “terleme,bak annene söylerim seni” tehditleriyle savaşan, bir tepsi kahvaltılıkla “biz pikniğe gidiyoruz” diyip kurbağalı derenin kenarına evdeki sofra bezini yayan, apartmanın önünden “anneeeeeeee” diye bağırarak iletişim kurmaya çalışan, 1. ve 2. Geleneksel Mahalle Showunu hazırlayan sunan yöneten bir çocukluktu benimki. Mutlu muydum? Evet, hem de ne çok.. Şimdi şurada; çocukluğuma da atıf yapayım bari diye yazmaya başladığım paragrafcığa nokta koyana kadar nasıl sırıttığımı görseniz “hem de çok” kelime grubunun haklılığına inanırdınız. Çocukluğumun gizli kahramanları leblebi tozu, mino sakız, sulugöz, boyalı çubuk şeker, meybuz hepsini ayrı…